پنج ساله بودی و آخرین امامزاده معصوم دنیا. از چشم‌های دنیا که پنهان شدی. دست ما که از دامان آسمان کوتاه ماند، سوال‌های بی‌جواب که گریبان‌گیرمان شدند. هزار حرف نگفته که شد بغض و نشست توی دلمان مرغ ِآمین که از کنار ِدعاهایمان ساده گذشت و «اجابت» شد آرزوی ِمحال... ایمان، که شد خار مغیلان و آتش سوزان کف دست، دانستیم که دنیا، کسی را کم دارد.

وَ إِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَ بَنیِ إِسْرَ ءِیلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَ بِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا وَ ذِی الْقُرْبیَ وَ الْیَتَامَی وَ الْمَسَاکِینِ وَ قُولُواْ لِلنَّاسِ حُسْنًا وَ أَقِیمُواْ الصَّلَوةَ وَ ءَاتُواْ الزَّکَوةَ ثم تَوَلَّیْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِّنکُمْ وَ أَنتُم مُّعْرِضُون

و (به یاد آورید) زمانی را که از بنی اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خداوند یگانه را پرستش نکنید و به پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و بینوایان نیکی کنید و به مردم نیک بگویید نماز را برپا دارید و زکات بدهید. سپس (با اینکه پیمان بسته بودید) همه شما- جز عده کمی- سرپیچی کردید و (از وفای به پیمان خود) روی‌گردان شدید. /سوره مبارکه بقره آیه 83

کتاب‌ها می‌نویسند:

از حضرت امام حسن عسکری علیه‌السلام روایت است که فرمودند مراد از «والدین» پیامبر اکرم حضرت نبوی صلوات الله علیه و امیرالمؤمنین حضرت علوی علیه‌السلام است، به دلیل فرمایش حضرت پیغمبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم که فرمود: انا و علیّ ابوا هذه الامّة؛ و احسان به ایشان، اطاعت و فرمان‌برداری ایشان است؛ و ذی القربای حقیقی ائمه هدی علیهم السلام هستند، و یتامای حقیقی کسانی اند که امام آن‌ها غائب و دسترسی به او نداشته باشند؛ و مساکین حقیقی شیعیان و دوستان آل محمدند. پس احسان به ذوی القربی، مودّت و محبت و پیروی از سیره ایشان است و احسان به یتامی، رساندن احکام الهی به آن‌ها و ارشاد جاهلان و تنبیه غافلان است، و احسان به مساکین رعایت حقوق آن‌ها و مواسات با ایشان است 1.

با تو می‌گویم:

پنج ساله بودی و آخرین امامزاده معصوم دنیا. از چشم‌های دنیا که پنهان شدی.

دست ما که از دامان آسمان کوتاه ماند، سوال‌های بی‌جواب که گریبان‌گیرمان شدند.

هزار حرف نگفته که شد بغض و نشست توی دلمان و راه نفسمان را بست.

مرغ ِآمین که از کنار ِدعاهایمان ساده گذشت و «اجابت» شد آرزوی ِمحال.

و رویای شیرینی که بعضی شب‌ها سراغمان را می‌گیرد.

گره‌های کور که افتاد به کلاف زندگی و سر در گممان کرد.

ایمان، که شد خار مغیلان و آتش سوزان کف دست

دانستیم که دنیا، کسی را کم دارد. کسی که درست شبیه شما باشد...

که آبای صالحان جهان باشد، پناه ِبی‌قراری‌هایمان شود.

ارباب گلدان‌های حسن یوسف و مولای ماهی‌ها و گنجشک‌ها و چشمه‌ها باشد

و از سمت نور و نماز بیاید و نگران حال ما، تسبیح ِهزار دانه «یا حافظ» برایمان بیندازد

و غل و زنجیرهای ِسنگین دست و پایمان را با حوصله باز کند و شاه‌کلید قفل بسته دلمان باشد

و یک بار دیگر، دست ِتنهایی ما را بگذارد توی دست‌های آشتی خدا

و عاشقانه، صبوری کند برای درست شدن ما ... مثل مادری که برای بزرگ شدن ِکودکش صبوری می‌کند.

و پدرانه، نگران روزهای در راهمان بشود.

فهمیدیم که یتیمی درد این سال‌های ماست و یتیم کسی نیست که از نوازش سرانگشتان مادرانه‌ای محروم است

و خنکای سایه پدری را بر سر ندارد.

یتیم، ماییم که بی شما مانده‌ایم ...

که نه نشانی از شما داریم و نه نشانه‌ای و نه حتی تصویر روشنی از شما

آقای دور از ما!

کجای این عالم نشسته‌ای به دعا برای یتیمانی که جهانشان شما را کم دارد؟

یادم بماند:

از خدا، تنها شما برای زمین مانده‌ای ... برگرد!

نویسنده: زهرا نوری لطیف

پی‌نوشت‌ها:

1.با نگاهی به تفسیر اثنی‌عشری تألیف حسینی شاه عبدالعظیمی ج 1 ص 188

2. البرهان فی تفسیر القرآن تألیف سیدهاشم بحرانی ج 1 ص 261

3. اصول کافی تألیف شیخ کلینی باب الایمان و الکفر، باب البر بالوالدین حدیث 7